ขุนนางกับคนดี - ไทยรัฐ

dihyangbagus.blogspot.com

ช่ายจิง มหาเสนาบดี ปลายราชวงศ์ซ่งเหนือ (ค.ศ.1047–1126) ประวัติศาสตร์จีนจารึกชื่อว่า เป็นนักการเมืองที่ฉ้อราษฎร์บังหลวง จนร่ำรวยที่สุด และเป็นเจ้าของประโยค ขุนนางกับคนดี สองสิ่งนี้เป็นพร้อมกันไม่ได้

เขาทุ่มเทรับใช้ฮ่องเต้ซ่งฮุยจง รวบรวมหินรูปทรงแปลกตาจากทั่วแผ่นดินเอามาตกแต่งพระราชอุทยาน เป็นเหตุให้ราษฎรหลายร้อยครอบครัวที่ถูกเกณฑ์เป็นแรงงานล้มละลาย สิ้นหวังในชีวิต

เอ่ยชื่อช่ายจิง คนที่ได้ยินจะหวาดผวา เพราะไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร ราษฎรเล่าลือกันว่า เงินที่ขูดรีดไปได้เขาถวายฮ่องเต้ 1 ส่วน อีก 9 ส่วนเป็นของตัวเอง

ธรรมดาของคนรวยต้องใช้ชีวิตหรูหรา เล่ากันว่าเขาตายไปหลายปี มีคนสู้ราคาจ้างพ่อครัวไปทำซาลาเปา แต่เอาเข้าจริงๆ พ่อครัวคนนี้ทำไม่เป็น เขาสารภาพ “ข้าทำหน้าที่ แค่หั่นต้นหอม” เท่านั้น

จึงรู้ความจริงกันว่า ในการทำซาลาเปา นอกจากมีคนหั่นต้นหอม ยังมีคนนวดแป้ง คนปรุงรส คนหั่นเนื้อ คนก่อไฟ ฯลฯ แบ่งงานกันทำยังกะงานศิลปะ

เพราะรวยมาก ลูกหลานในบ้านจึงโง่มาก ครั้งหนึ่งช่ายจิงถามว่า เจ้ากินข้าวทุกวัน รู้ไหมข้าวมาจากไหน “มาจากครกหิน” หลานคนหนึ่งตอบ ขณะอีกคนว่า “มาจากกระสอบ”

ครั้งหนึ่ง ช่ายจิงไปตรวจราชการที่เมืองซูโจว อู๋โป๋จวี่เจ้าเมือง รับรองดีเป็นที่ถูกใจ เขาย้ายเข้าเมืองหลวง เลื่อนตำแหน่งให้หลายครั้ง เมื่อมีตำแหน่งสูงก็ลืมความเป็น “เด็กนาย” รู้เห็นช่ายจิงโกงบ้านกินเมืองก็โจมตีในที่ประชุม

ช่ายจิงย้ายไปกินตำแหน่งเล็กๆในเมืองหยางโจว อู๋โป๋จวี่ สำนึกผิดวิ่งเต้นขอย้ายกลับ ช่ายจิงบอกกับคนวิ่งเต้นว่า “เจ้านี่อยากเป็นขุนนาง และอยากเป็นคนดี ทำไมมันไม่คิดว่า สองเรื่องนี้ไปกันไม่ได้”

ระหว่างช่ายจิงเสวยกับอำนาจบาตรใหญ่ การเมืองก็เปลี่ยนแปลง ทหารจินบุกลงใต้ กองทัพหลวงพ่ายแพ้ต่อเนื่อง ราษฎรไม่พอใจอยู่แล้วก็ก่อกบฏซ้ำ

ฮ่องเต้ซ่งฮุยจงรับมือไม่ไหว สละบัลลังก์ให้ซ่งจินจง พระราชโอรส

ถึงวันที่ช่ายจิงถูกขับออกจากเมืองหลวง เขาไม่รู้สึกเสียใจอันใด รวบรวมทรัพย์สินเงินทองใส่กองเกวียนออกเดินทางเป็นขบวนยาว แต่เจอปัญหาที่เขาเองก็คาดไม่ถึง คือเรื่องการกิน

เงินทองที่เขามี ซื้ออะไรไม่ได้ ไม่ว่าข้าวน้ำมันผักปลา ฯลฯ เพราะราษฎรที่บ่มเพาะความชิงชังรังเกียจเอาไว้ ได้ทีระบายความแค้นไม่ยอมขายให้

ช่ายจิงยังหวังว่าเงินจะใช้ได้ จนเข้าเขตหูหนาน เขาจึงรู้ความจริงว่า ราษฎรวางแผนต่อต้านร่วมกัน

ถึงเวลานั้น ช่ายจิงก็หมดหวังที่จะได้กินของดีๆ เขาแค่พยายามให้มีของกินแค่อิ่มท้องก็ยังยาก

นอกจากเรื่องกิน ก็ยังเจอปัญหาเรื่อง “อยู่” โรงเตี๊ยมทุกแห่งบอกว่าเต็ม ไม่ยอมให้กองคาราวานของเขาเข้าพัก กระทั่งสถานีพักม้าก็ยังปฏิเสธ

เวลาผ่านไป ช่ายจิงผอมจนเห็นหนังหุ้มกระดูก เขารำพึงว่า เขามีเงินทองของจริงมากมาย แต่ก็เหมือนคนตาย ที่ถือแบงก์กงเต๊กมาโลกมนุษย์ก็ซื้ออะไรไม่ได้

ไม่ช้า มหาเสนาบดี มหาเศรษฐีปลายราชวงศ์ซ่งเหนือ ก็ถึงฉากสุดท้าย คือ “อดตาย”

เรื่องเงินกลายเป็นของไร้ค่า เคยมีขึ้นในการเมืองจีนสมัยโบราณ แต่ผมเชื่อว่าสมัยนี้ ไม่ว่าการเมืองเมืองไหน คงไม่มี ขอให้เงินมากจริงๆ เงินก็ยังซื้อทุกอย่างได้ไม่เคยเปลี่ยนแปลง.

กิเลน ประลองเชิง

อ่านเพิ่มเติม...

Let's block ads! (Why?)